Ο κύκλος της ψυχής.

Το σημερινό άρθρο αποτελεί αφιέρωμα σε ένα τραγούδι το οποίο δεν βαριέμαι να το ακούω, κυρίως λόγω του μηνύματος που περνάει, όχι μόνο όπως το καταλαβαίνω εγώ αλλά όπως ερμηνεύτηκε κι από άλλους. Πρόκειται για το country τραγούδι «Highwayman», το οποίο ερμηνεύουν οι country τραγουδιστές Willie Nelson, Kris Kristofferson, Waylon Jennings και φυσικά ο αξέχαστος Johnny Cash. 

Πριν μπούμε λοιπόν στο όλο νόημα, ας ακούσουμε πρώτα το τραγούδι. Όπως και σε προηγούμενα σχετικά μου άρθρα, από κάτω είναι οι στίχοι στα αγγλικά με την μετάφραση δίπλα, και το link για το τραγούδι βρίσκεται στο τέλος του άρθρου για όσους θέλουν να το ακούν παράλληλα.

«(Willie Nelson:)

I was a highwayman / Ήμουν ένας καβαλάρης-ληστής

Along the coach roads I did ride / Ταξίδευα στους δρόμους των καραβανιών

With sword and pistol by my side / Με σπαθί και πιστόλι δίπλα μου

Many a young maid lost her baubles to my trade / Πολλές νέες κοπέλες λήστεψα από τα μπιχλιμπίδια τους

Many a soldier shed his lifeblood on my blade / Πολλοί στρατιώτες έχυσαν το αίμα τους στην λεπίδα μου

The bastards hung me in the spring of twenty-five / Οι μπάσταρδοι με κρέμασαν την άνοιξη του ‘25

But I am still alive / Αλλά είμαι ακόμα ζωντανός.

(Kris Kristofferson:)

I was a sailor / Ήμουν ναύτης

I was born upon the tide / Γεννήθηκα στην παλίρροια

And with the sea I did abide / Και φρόντιζα να υπακούω την θάλασσα

I sailed a schooner round the Horn to Mexico / Αρμένιζα με μια σκούνα από την Γη του Πυρός στο Μεξικό

I went aloft and furled the mainsail in a blow / Ανέβηκα ψηλά όταν έπιασε αέρας για να μαζέψω το ιστίο

And when the yards broke off they said that I got killed / Κι όταν έσπασαν τα σκοινιά είπαν ότι σκοτώθηκα

But I am living still / Αλλά εγώ ζω ακόμα.

(Waylon Jennings:)

I was a dam builder / Ήμουν κατασκευαστής φραγμάτων

Across the river deep and wide / Σε έναν ποταμό βαθύ και πλατύ

Where steel and water did collide / Όπου συγκρούονταν νερό με ατσάλι

A place called Boulder on the wild Colorado / Ένα μέρος ονόματι Boulder στο άγριο Κολοράντο

I slipped and fell into the wet concrete below / Γλίστρησα κι έπεσα στο υγρό τσιμέντο από κάτω

They buried me in that great tomb that knows no sound / Με έθαψαν σε εκείνον τον μεγάλο τάφο όπου δεν ακούγεται ήχος

But I am still around / Αλλά ακόμα τριγυρίζω εδώ

I’ll always be around and around and around and around and around / Και πάντα θα τριγυρίζω, θα τριγυρίζω, θα τριγυρίζω, θα τριγυρίζω.

(Johnny Cash:)

I fly a starship / Οδηγώ ένα διαστημόπλοιο

Across the Universe divide / Περνώντας το όριο του Σύμπαντος

And when I reach the other side / Και όταν φτάσω στην αντίπερα όχθη

I'll find a place to rest my spirit if I can / Θα βρω αν μπορώ ένα μέρος να αναπαύσω το πνεύμα μου

Perhaps I may become a highwayman again / Ίσως να ξαναγίνω ένας καβαλάρης-ληστής

Or I may simply be a single drop of rain / Ή μπορεί απλώς να είμαι μια μοναχή σταγόνα βροχής

But I will remain / Αλλά θα παραμείνω

And I'll be back again, and again and again and again and again / Και θα επιστρέφω ξανά, και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά».

Όπως βλέπουμε, η ιστορία του τραγουδιού δεν είναι ακριβώς τέσσερις διαφορετικοί τύποι που λένε την ιστορία τους, αλλά ουσιαστικά είναι ο ίδιος τύπος ο οποίος μετενσαρκώνεται μετά από κάθε του θάνατο, ξεκινώντας από πολλές δεκαετίες πριν στην Άγρια Δύση, συνεχίζοντας ως ναύτης, μετά ως κατασκευαστής, μέχρι να φτάσει στο μέλλον όπου ψάχνει να βρει ένα μέρος να αναπαυτεί. Είχα βρει μάλιστα μια ερμηνεία όπου περιέγραφε ότι το όριο του Σύμπαντος που αναφέρει το τραγούδι («the Universedivide») είναι το σύνορο ανάμεσα στο φυσικό μας σύμπαν και το υπερπέραν.

Αυτό το τραγούδι λοιπόν δεν βαριέμαι ποτέ να του ακούω γιατί πραγματικά είναι υπέροχο το μήνυμα που περνάει περί μετενσάρκωσης και, κατά μια ευρύτερη έννοια, τον αέναο κύκλο της ζωής. Αν δηλαδή επεκτείνουμε κι άλλο το νόημά του, μπορούμε άνετα να δούμε κι έναν ευρύτερο συμβολισμό: η παρουσία μας στον κόσμο αυτό είναι διαρκής, και ουσιαστικά ποτέ δεν φεύγουμε από εδώ παρά μόνο «ανακυκλωνόμαστε» σε έναν ατελείωτο κύκλο.

Η γενικότερη αυτή έννοια μου θύμισε μια πραγματική ιστορία την οποία είχα μελετήσει αρκετά όταν ήμουν Β’ Λυκείου. Πρόκειται για μια υπόθεση εγκλήματος που διαπράχθηκε στις Η.Π.Α. (συγκεκριμένα, στην πολιτεία της Καλιφόρνια), όπου τα Χριστούγεννα του 2002 ένας άντρας σκότωσε την σύζυγό του, η οποία ήταν οκτώ μηνών έγκυος και στη συνέχεια πέταξε το πτώμα της στον Ειρηνικό. Μετά από μήνες εντατικών ερευνών της αστυνομίας και ενώ υπήρχαν σοβαρότατες ενδείξεις ότι ο σύζυγός της ήταν ο δολοφόνος, βρέθηκε και το πτώμα της κοπέλας μαζί με ενός εμβρύου, τα οποία, αν και δεν μπορούσε να γίνει ακριβής ταυτοποίηση λόγω της κατάστασης στην οποία βρέθηκαν, αποτέλεσαν και το καθοριστικό στοιχείο το οποίο οδήγησε στην σύλληψή του και στην επακόλουθη δίκη του. Στο αμερικάνικο σύστημα, η ενοχή ή αθωότητα του κατηγορουμένου αποφασίζεται από σώμα δώδεκα ενόρκων. Καιρό μετά την δίκη του συζύγου του θύματος (στην οποία κρίθηκε ένοχος κι έκτοτε αναμένει την θανατική ποινή), μία συγγραφέας η οποία ειδικευόταν σε υποθέσεις εγκλημάτων, στο πλαίσιο της έρευνάς της για την συγγραφή βιβλίου για την υπόθεση αυτή, είχε πάρει συνέντευξη από τους ενόρκους της εν λόγω δίκης. Αρκετοί από αυτούς ανέφεραν ότι την παραμονή ή την ημέρα της δίκης, και καθώς ήταν στον δρόμο για το δικαστήριο, εμφανίστηκε μια πασχαλίτσα στον καθένα τους και περπατούσε επάνω τους για λίγο πριν φύγει. Κατά τη συνεργασία της συγγραφέως με την μητέρα του θύματος, έμαθε ότι η πασχαλίτσα ήταν το αγαπημένο έντομο του θύματος. Αυτό το έμαθαν και οι ένορκοι, και ο καθένας με τον τρόπο του έλεγε ότι, όσο σαχλό κι αν ακουγόταν, ήταν σαν να εμφανίστηκε το θύμα μέσω του αγαπημένου της εντόμου για να τους δείξει ότι είναι εκεί και ότι πρέπει να αποδώσουν δικαιοσύνη για τον άδικο χαμό εκείνης και του αγέννητου παιδιού της.

Μπορεί όντως να ακούγεται σαχλό για μερικούς, αλλά αν αναλογιστούμε αφενός όλες τις θρησκείες σύμφωνα με τις οποίες η παρουσία μας υπάρχει διαρκώς στον κόσμο αυτό με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, και αφετέρου δικές μας εμπειρίες όπου νιώσαμε κάποιο «σημάδι» ότι ένα δικό μας πρόσωπο ήταν δίπλα μας, .ίσως να μην είναι και τόσο σαχλό τελικά. Στο κάτω-κάτω, στην υπόθεση εκείνη υπήρχε ένα θύμα, ή μάλλον δύο θύματα, τα οποία χάθηκαν άδικα και έπρεπε να αποδοθεί δικαιοσύνη για τον χαμό τους. Γιατί λοιπόν να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο ότι με τον τρόπο της η κοπέλα έδωσε το παρόν στους ανθρώπους στα χέρια των οποίων ήταν η έκβαση της επίμαχης δίκης; 

Συνοψίζοντας τελικώς τόσο τους στίχους του τραγουδιού και το νόημα που περιέχουν, όσο και το παράδειγμα της υπόθεσης των Χριστουγέννων του 2002, φαίνεται πολύ πιθανό η βασική αρχή της φυσικής για το υλικό μας σύμπαν να ισχύει και για το πνευματικό σύμπαν. Η φυσική ορίζει ότι η ύλη δεν γεννάται ούτε καταστρέφεται, απλώς αλλάζει μορφή. Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε αυτό να ισχύει και για τον πνευματικό κόσμο. Θα μπορούσε δηλαδή να θεωρηθεί ότι και ο άνθρωπος ποτέ δεν χάνεται, απλώς ζει με διαφορετική μορφή και η παρουσία του συνεχίζει να υπάρχει στον κόσμο αυτό. Είναι και ένα πολύ όμορφο συναίσθημα, το να ξέρουμε ότι στην ουσία ποτέ δεν χάσαμε κανέναν δικό μας άνθρωπο και ότι όλοι είναι κάπου εκεί έξω.

Σμαράγδα Θεοδωρίδου

«Οι φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στο άρθρο δεν αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία, πηγή: google.com».