Ταξίδι στον Παράδεισο!

Το σημερινό άρθρο αποτελεί αφιέρωμα σε ένα τραγούδι που μου άγγιξε την ψυχή από την πρώτη φορά που το άκουσα, και κάθε φορά που το ακούω με κάνει να αναριγώ. Πρόκειται για το τραγούδι “The Last Goodbye” (“Ο τελευταίος αποχαιρετισμός”) που ερμηνεύει ο Billy Boyd, το οποίο αφορά το τέλος της τριλογίας ταινιών “Χόμπιτ”, από το ομώνυμο βιβλίο φαντασίας του J.R.R. Tolkien. Το κεντρικό νόημα του τραγουδιού είναι ο αποχαιρετισμός των ηρώων μεταξύ τους, όταν φτάνει το τέλος της ιστορίας και χωρίζουν οι δρόμοι τους. Μετά από ένα βιβλίο/τρεις ταινίες περιπέτειας, κάποιοι φεύγουν για το σπίτι τους και κάποιοι έχουν φύγει οριστικά. Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι, είτε ο αποχωρισμός είναι προσωρινός είτε είναι οριστικός, οι άνθρωποι δεν ξεχνιούνται.

Έτσι λοιπόν θα μοιραστώ το τραγούδι (ο σύνδεσμος είναι στο τέλος του άρθρου, για όσους θέλουν να το ακούσουν παράλληλα) και τους στίχους του, με την μετάφραση δίπλα, ώστε να νιώσουμε όλοι την δύναμή του μέσα από την γλυκιά του μουσική:

“I saw the light fade from the sky / Είδα το φως να σβήνει από τον ουρανό 

On the wind I heard a sigh / Στον άνεμο άκουσα έναν αναστεναγμό 

As the snowflakes cover my fallen Brothers / Καθώς οι χιονονιφάδες σκεπάζουν τους πεσόντες Αδερφούς μου 

I will say this last goodbye / Θα πω αυτό το τελευταίο αντίο 

Night is now falling / Τώρα πέφτει η νύχτα

So ends this day / Κι έτσι τελειώνει αυτή η μέρα 

The road is now calling / Ο δρόμος τώρα με καλεί 

And I must away / Κι εγώ πρέπει να φύγω 

Over hill and under tree / Πάνω από λόφο και κάτω από δέντρο 

Through lands where never light has shone / Μέσα από μέρη που δεν φωτίστηκαν ποτέ 

By silver streams that run down to the sea / Δίπλα από ασημένια ρυάκια που κυλούν προς την θάλασσα 

Under cloud, beneath the stars / Κάτω από σύννεφο, κάτω από τα αστέρια 

Over snow one winter's morn / Πάνω από χιόνι, ένα χειμωνιάτικο πρωινό

I turn at last to paths that lead home / Στρέφομαι επιτέλους σε μονοπάτια που οδηγούν σπίτι 

And though where the road then takes me / Και παρόλο που, το πού θα με βγάλει ο δρόμος 

I cannot tell / Δεν μπορώ να το ξέρω 

We came all this way / Ήρθαμε ως εδώ 

But now comes the day / Αλλά τώρα ήρθε η μέρα 

To bid you farewell / Να σας αποχαιρετήσω

Many places I have been / Σε πολλά μέρη έχω βρεθεί 

Many sorrows I have seen / Πολλές λύπες έχω δει

But I don't regret / Αλλά δεν μετανιώνω 

Nor will I forget / Ούτε πρόκειται να ξεχάσω 

All who took the road with me / Όλους όσους συμπορεύτηκαν μαζί μου 

Night is now falling / Τώρα πέφτει η νύχτα

So ends this day / Κι έτσι τελειώνει αυτή η μέρα 

The road is now calling / Ο δρόμος τώρα με καλεί 

And I must away / Κι εγώ πρέπει να φύγω

Over hill and under tree / Πάνω από λόφο και κάτω από δέντρο 

Through lands where never light has shone / Μέσα από μέρη που δεν φωτίστηκαν ποτέ 

By silver streams that run down to the sea / Δίπλα από ασημένια ρυάκια που κυλούν προς την θάλασσα

To these memories I will hold / Αυτές τις αναμνήσεις θα συγκρατήσω 

With your blessing I will go / Με τις ευχές σας θα αποχωρήσω 

To turn at last to paths that lead home / Για να στραφώ επιτέλους σε μονοπάτια που οδηγούν σπίτι 

And though where the road then takes me / Και παρόλο που, το πού θα με βγάλει ο δρόμος 

I cannot tell / Δεν μπορώ να το ξέρω 

We came all this way / Ήρθαμε ως εδώ 

But now comes the day / Αλλά τώρα ήρθε η μέρα 

To bid you farewell / Να σας αποχαιρετήσω

I bid you all a very fond farewell / Σας αφήνω όλους με έναν εγκάρδιο αποχαιρετισμό”

Έστω κι αν αυτό το τραγούδι γράφτηκε με συγκεκριμένη ιστορία κατά νου, δεν μπορώ να μην το παραλληλίσω με την δική μας πραγματικότητα. Από την ζωή του καθενός έρχονται και φεύγουν άνθρωποι. Αν όμως ακολουθήσουμε το πνεύμα των στίχων, θα δούμε ότι ο αποχωρισμός δεν είναι πάντα κακός, πάντα μας μένουν στο τέλος οι αναμνήσεις. Και πού ξέρουμε, μπορεί τελικώς να ξαναβρεθούμε κι όλα να είναι πάλι ωραία.

Υπάρχει όμως και ο οριστικός αποχαιρετισμός δικών μας ανθρώπων, μία κατάσταση επώδυνη σε όλους μας στην αρχή. Με τον καιρό όμως αυτό αλλάζει. Πάντα μας λείπουν, αλλά ο πόνος καταλαγιάζει. Όπως και στην ιστορία του βιβλίου και στους στίχους του τραγουδιού, έτσι και στην πραγματική ζωή οι άνθρωποι που μας αφήνουν οριστικά ξεκινούν πλέον δικό τους ταξίδι. Και ναι, αυτό τους το ταξίδι είναι τόσο όμορφο όσο περιγράφει το τραγούδι, επειδή ξέρουμε ότι οι άνθρωποί μας πηγαίνουν στον Παράδεισο και ταξιδεύουν πάνω από λόφους, κάτω από δέντρα, δίπλα από ασημένια ρυάκια, κάτω από αστέρια. Κι εμείς με την σειρά μας δεν πρέπει να λυπούμαστε, γιατί ξέρουμε ότι όπως δεν θα τους λησμονήσουμε εμείς, ούτε εκείνοι θα λησμονήσουν εμάς που πορευτήκαμε στο πλάι τους. Ξεκινούν το ταξίδι τους ακολουθώντας τα μονοπάτια που οδηγούν “σπίτι”, στον τόπο αιώνιας ξεκούρασης και γαλήνης, θα μας βλέπουν και θα μας προσέχουν από εκεί ψηλά, θα στέκονται δίπλα μας όποτε χρειαστούμε (κι εμείς θα το νιώθουμε έστω κι αν δεν τους βλέπουμε), μέχρι να έρθει η ώρα της οριστικής αντάμωσης μαζί τους.

Σμαράγδα Θεοδωρίδου


* Οι φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στο άρθρο δεν αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία, πηγή: google.com