Εικόνες της ζωής!

Πριν ένα χρόνο περίπου είχα παίξει το «Life is Strange», ένα παιχνίδι ασυνήθιστο για τα δικά μου γούστα, καθώς είχε πιο πολλή ιστορία και ελάχιστη δράση. Αυτό βέβαια δεν έπαιξε κανένα ρόλο γιατί σαν παιχνίδι ήταν πολύ όμορφο. Η υπόθεση αφορά μια 18χρονη μαθήτρια η οποία ανακαλύπτει ότι μπορεί να γυρίσει πίσω τον χρόνο κατά λίγα λεπτά την φορά (και να αλλάζει ό,τι κρίνει ότι πρέπει να αλλάξει), και αργότερα μαθαίνει ότι κοιτάζοντας μια φωτογραφία μπορεί να γυρίσει πίσω στο χρονικό σημείο που αυτή τραβήχτηκε. Η ίδια σπουδάζει να γίνει επαγγελματίας φωτογράφος, πράγμα που την οδηγεί στην ανακάλυψη της ικανότητάς της αυτής. Ήδη είναι ταλαντούχα φωτογράφος, έχει στην κατοχή της μια φωτογραφική μηχανή τύπου Polaroid, και φωτογραφίζει συνεχώς ό,τι της κεντρίζει την προσοχή (μερικές από τις φωτογραφίες αυτές συνδέονται και με την ιστορία του παιχνιδιού, την επιστροφή της σε προγενέστερα χρονικά σημεία).

Πέρα από την φωτογραφική της μηχανή, η ηρωίδα έχει κι ένα ημερολόγιο στο οποίο γράφει κάθε τόσο. Μια ημέρα έγραψε το εξής: «Όλα είναι μια φωτογραφία που περιμένει να τραβηχτεί…». Μέσα στο παιχνίδι η σκέψη της αυτή υλοποιείται με την κυριολεκτική έννοια, καθώς η ηρωίδα φωτογραφίζει συνεχώς διάφορα θεάματα που την εντυπωσιάζουν, είτε πρόκειται για μια πεταλούδα, είτε για ένα ηλιοβασίλεμα, είτε για μια απόμερη εγκαταλειμμένη γωνιά σε ένα σοκάκι.

Διαβάζοντας αυτήν την σκέψη στο ημερολόγιό της, βρίσκω τον εαυτό μου να συμφωνεί με την κυριολεκτική έννοια, καθώς πολλές φορές πράττω το ίδιο. Προσοχή όμως: δεν αναφέρομαι στην σημερινή «ανάγκη» να βγάζουμε συνέχεια ανούσιες φωτογραφίες και να βλέπουμε όλη μας τη ζωή μέσα από έναν φακό μόνο και μόνο για να έχουμε κάτι να ανεβάζουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε καθημερινό επίπεδο. Όμως, όταν θα είμαι έξω και θα δω ένα όμορφο σκηνικό, ή όταν θα είμαι με παρέα και θα περνάμε ωραία, θα νιώσω την ανάγκη να τραβήξω μια φωτογραφία, για να έχω να απολαμβάνω το ωραίο τοπίο/σκηνικό όταν φύγω από εκεί, ή να θυμάμαι πόσο ωραία είχα περάσει με την παρέα μου. Έστω κι αν δεν το κάνω κάθε φορά, η σκέψη περνάει από το μυαλό. Είμαι υπέρ του να ζούμε την ζωή μας και να απολαμβάνουμε τις στιγμές μας χωρίς να είμαστε κολλημένοι στην οθόνη ενός κινητού ή στον φακό μιας φωτογραφικής μηχανής. Αυτό είναι το ένα άκρο. Από το κόλλημα, όμως μέχρι την πλήρη αποχή, μεσολαβεί ένα κενό, η χρυσή τομή. Ναι, θέλω να απολαμβάνω τις στιγμές μου και να μην είμαι κολλημένη σε gadgets. Από την άλλη όμως, αν θέλω να κάνω μια παύση να βγάλω 1-2 φωτογραφίες, να έχω να θυμάμαι τι ωραία μέρα που ήταν εκείνη, γιατί να μην το κάνω; Έστω κι αν δεν πρόκειται για κάποια ιδιαίτερα ξεχωριστή μέρα, γιατί να μην έχω ένα ενθύμιο μιας όμορφης στιγμής; Η μνήμη εξάλλου θα φυράνει με την πάροδο των χρόνων, ενώ οι φωτογραφίες θα είναι εκεί, πιστές αποδείξεις μιας όμορφης ζωής.

Εμβαθύνοντας λίγο περισσότερο, η σκέψη αυτή μπορεί να έχει και μια πιο συμβολική και ευρύτερη έννοια, η οποία όμως κολλάει με τα προηγούμενα. Όταν είναι να τραβήξουμε μια φωτογραφία, τι ψάχνουμε συνήθως; Ψάχνουμε την ωραία εικόνα, την ωραία πόζα, τα στοιχεία που θα κάνουν την φωτογραφία μας όσο πιο όμορφη γίνεται. Ακόμα κι αν δεν υπάρχουν αυτά τα στοιχεία, καθώς οι στιγμές που είναι «τέλειες» κι ήδη τα έχουν είναι σπάνιες, φροντίζουμε να τα δημιουργήσουμε εμείς. Αυτό λοιπόν που πρέπει να κάνουμε είναι να βαδίζουμε με την λογική ότι «τα πάντα είναι μια φωτογραφία που περιμένει να τραβηχτεί», ουσιαστικά να λέμε στον εαυτό μας ότι τα στοιχεία που ομορφαίνουν τις στιγμές μας υπάρχουν παντού κι οφείλουμε να τα δούμε, κι αν δεν υπάρχουν τότε να φροντίσουμε να τα δημιουργήσουμε εμείς. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να αναφερόμαστε συγκεκριμένα στην λήψη φωτογραφιών, αλλά στο να εστιάζουμε εμείς οι ίδιοι στην ομορφιά της καθημερινότητάς μας και να προσπαθούμε πάντα να την εντοπίζουμε. Βλέποντας τις στιγμές μας ως έχουσες προοπτική μιας ωραίας λήψης, θα τις εκτιμούμε και διαφορετικά. Ποιος ξέρει, μπορεί έτσι να καταφέρουν να μείνουν ανεξίτηλες στην μνήμη μας, άθικτες στο πέρασμα του χρόνου.

Κοιτώντας αυτή την σκέψη της ηρωίδας υπό το πρίσμα της συμβολικής ερμηνείας, καταλήγουμε στο ότι η ζωή πάντα έχει τις ομορφιές της, είτε αυτές φαίνονται ξεκάθαρα, είτε πρέπει να τις ψάξουμε λίγο παραπάνω, είτε πρέπει να τις δημιουργήσουμε εμείς. Υπάρχουν όμως, και πρέπει να αποτελούν το κύριο αντικείμενο εστίασης από την δική μας πλευρά. Κι αν θέλουμε να κυριολεκτήσουμε και να τις τραβήξουμε μέσα από έναν φακό, γιατί όχι; Αυτό που θα καταφέρουμε θα είναι να αποκτήσουμε χειροπιαστά ενθύμια ωραίων στιγμών που ζήσαμε, τα οποία ενθύμια θα μπορούμε να δείξουμε και στα παιδιά μας ώστε να μάθουμε και σε εκείνα να πορεύονται με αυτόν τον τρόπο και να ψάχνουν ή να δημιουργούν την ομορφιά στην ζωή τους. Να αφήσουμε, με άλλα λόγια, μια κληρονομιά ανεκτίμητης αξίας που θα μπορεί να χαρίσει αληθινή ευτυχία.

Σμαράγδα Θεοδωρίδου

* Οι φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στο άρθρο δεν αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία, πηγή: google.com