Συνοπτικές διαδικασίες!

 Όσο βρισκόμαστε στα πρώτα στάδια της ενηλικίωσής μας χαρακτηριζόμαστε από μια "αδράνεια" και μια υπομονή για αναμονή: διστάζουμε να διεκδικήσουμε ευθέως αυτά που πραγματικά θέλουμε και ψάχνουμε πλάγιες μεθόδους για να ικανοποιήσουμε τα θέλω μας. Περιμένουμε, ασχέτως αν τσιγαριζόμαστε σε χαμηλή φωτιά. Ντρεπόμαστε; Θεωρούμε πως ο χρόνος είναι με το μέρος μας; Προσπαθούμε να ανακαλύψουμε και να κατανοήσουμε τον εαυτό μας; Πάντως οι περισσότεροι αδρανούμε. Και φυσικά σε κάποιες περιπτώσεις αυτό μπορεί να συνεχίζεται επ' άπειρον στο πέρασμα του χρόνου. 

 Είναι όμως αυτή η χρόνια αναμονή που κάποια στιγμή μας κουράζει και περνάμε στο στάδιο να απλοποιήσουμε τη ζωή μας, όπου μας δίνεται αυτή η δυνατότητα. Π.χ. θέλουμε να μάθουμε κάτι για ένα άτομο ή να του πούμε εμείς οι ίδιοι κάτι. Μια πλάγια και υπομονετική μέθοδος είναι να προσπαθήσουμε να "ψαρέψουμε" αυτό το άτομο, να ζητήσουμε τη βοήθεια άλλων γνωστών μας ή να πετάμε σπόντες στον αέρα αφήνοντας να εννοηθεί κάτι. Μια απλοποιημένη μέθοδος είναι να κάνουμε ευθέως και χωρίς πολλές περιστροφές την ερώτηση/ή την δήλωσή μας.

 Σίγουρα όσο είμαστε ηλικιακά μικρότεροι, βρισκόμαστε πιο κοντά στην πρότερη παιδική μας ηλικία, γι' αυτό και δείχνουμε μια κάποια προτίμηση στα παιχνιδάκια μεταξύ των ανθρωπίνων σχέσεων. Όμως, από κάποια στιγμή και μετά το περιτύλιγμα κουράζει και ο άνθρωπος έχει ανάγκη να εστιάσει στην ουσία και να απλοποιήσει τη ζωή του. Αυτό δε σημαίνει ότι χάνει την όρεξη του για ζωή. Απλά θέλει να γνωρίζει που πατά και που βρίσκεται και αν στην τελική αξίζει να βρίσκεται κάπου.

 Αυτό που συνειδητοποιώ είναι πως ίσως να γινόμαστε πιο καθάριοι δηλαδή πιο ξεκάθαροι ως προς το ποιοι είμαστε, από την άποψη ότι δεν έχουμε τόσο την ανάγκη να είμαστε αρεστοί όσο αληθινοί. Κι αυτό, ακόμη και με τις όποιες παραξενιές κουβαλάει ο καθένας μας, εντέλει μας κρατάει κοντά με τους σωστούς ανθρώπους.

Δέσποινα Ζησοπούλου