Πάλι άργησες στο ραντεβού μας;



 Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε αργήσει ή μας έχουν στήσει σε κάποιο ραντεβού. Κι αυτό μέσα στο πρόγραμμα της ζωής είναι. Η συγκεκριμένη σκέψη γεννήθηκε σε ένα καθιερωμένο στήσιμο από τα αγαπημένα μου φιλαράκια. 

 Ζώντας σε μια καθημερινότητα που απαιτεί από εμάς να τρέχουμε σε φρενήρεις ρυθμούς έρχεται η στιγμή που βρίσκουμε να αφιερώσουμε λίγο χρόνο στον εαυτό μας και να βρεθούμε με ανθρώπους που αγαπάμε. Και συνήθως άλλη ώρα κανονίζουμε μαζί τους κι άλλη εμφανιζόμαστε. Είτε εμείς είτε εκείνοι.

 Γιατί έχουμε την τάση να είμαστε συνεπείς στα επαγγελματικά μας ραντεβού ή σε διαφόρων ειδών εκδηλώσεις και ασυνεπείς με τους πιο δικούς μας ανθρώπους; Εκείνοι δεν είναι πιο σημαντικοί από όλα τα υπόλοιπα; Έχοντας διαπράξει το συγκεκριμένο άθλημα ουκ ολίγες φορές προβληματίστηκα λίγο με την απάντηση. Κι όμως βρισκόταν ακριβώς μπροστά στα μάτια μου. 

 Οι άνθρωποι μας δεν είναι άλλη μία υποχρέωση αλλά η διασκέδαση μας, η ξεκούραση της ψυχής μας. Επομένως, δεν είναι λογικό κι επόμενο να αισθανόμαστε άνετα μαζί τους και να μην επιταχύνουμε το βήμα μας όταν έχουμε την ανάγκη να ανασάνουμε; Είναι οι οικείοι μας και θα μας καταλάβουν καλύτερα από τον επιτακτικό περίγυρο που έχει την κακή συνήθεια να αυξάνει συνέχεια τις απαιτήσεις του.

 Κάπως έτσι το φιλοσόφησα και αντί να τους υποδεχτώ με σηκωμένο φρύδι κοιτώντας επιδεικτικά το ρολόι λόγω της αργοπορίας τους, απλά τους αγκάλιασα επειδή χάρηκα που επιτέλους βρισκόμουν μαζί τους!

Δέσποινα Ζησοπούλου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις