Κάτι καλά παιδιά!

 
 Θέλω να αναφερθώ σε μία παρεξηγημένη έννοια: αυτή του "καλού παιδιού". Συνήθως, όταν αναφερόμαστε σε αυτήν κάνουμε λόγο για ένα άτομο καλόκαρδο, ήρεμο και φυσικά εκμεταλλεύσιμο. Ή τουλάχιστον αυτή την ιδέα ασπάζονται όσοι αποβλέπουν στο να χρησιμοποιήσουν προς όφελος τους αυτή την τελευταία του ιδιότητα. Και η αλήθεια είναι πως υπάρχει μια γενικότερη αντίληψη που υποστηρίζει πως "ο καλός καλό δε βλέπει" γιατί αν στη σημερινή κοινωνία χαρακτηρίζεσαι από αγνές προθέσεις και δεν προτίθεσαι να πατήσεις επί πτωμάτων για να πετύχεις το συμφέρον σου είναι αρκετά δύσκολο έως αδύνατο να επιβιώσεις. 

 Στον αντίποδα των παραπάνω, έχουμε σκεφτεί πως η στάση του "καλού παιδιού" μπορεί να μην είναι αφέλεια αλλά επιλογή; Και πώς θα ήταν κάτι τέτοιο δυνατό; Υπάρχουν τουλάχιστον δύο κατηγορίες ανθρώπων. Η πρώτη κατηγορία βίωσε κάποιο δυσάρεστο περιστατικό και επέλεξε να γίνει ένας μελλοντικός θύτης γιατί έτσι νιώθει λιγότερο ευάλωτη. Ουσιαστικά καταφέρνει να συμπεριφέρεται άδικα και να πληγώνει τους γύρω της. Και με αυτό τον τρόπο δεν διαφέρει σε τίποτα από όσους κάποτε αδίκησαν και την ίδια. Η δεύτερη κατηγορία είναι αυτή που έχει βιώσει μια εις βάρος της αρνητική κατάσταση και ακριβώς επειδή έχει νιώσει πως είναι να βρίσκεσαι σε δυσμενή θέση θα επιλέξει να μην προκαλέσει σε κανένα όσα έπαθε η ίδια. Αντ' αυτού προσπαθεί να αποτελέσει με τη ζωή της παράδειγμα και να συμπεριφέρεται δίκαια. 

 Έχουμε επίσης σκεφτεί πως το να αδικούμε τους άλλους είναι ο εύκολος δρόμος; Ο καθένας δημιουργεί τις καλύτερες συνθήκες για τον εαυτό του και παραβλέπει τι συνέπειες μπορεί να προκαλέσουν οι πράξεις του στους άλλους. Όμως, είναι πιο δύσκολο να σκέφτεσαι και τον διπλανό σου και πως μπορείς αν όχι να συμβάλλεις στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του τουλάχιστον να μη του δημιουργείς περαιτέρω προβλήματα.  

 Πολλοί επιλέγουν λοιπόν να αδικήσουν για να μην προλάβουν να αδικηθούν και ως αποτέλεσμα να μην πληγωθούν. Άλλοι όμως επιλέγουν να μην αδικήσουν χωρίς να φοβούνται πως θα αδικηθούν. Αυτοί είναι και πιο δυνατοί και το γνωρίζουν. Γιατί επέλεξαν τον δύσκολο δρόμο και γιατί όποια στιγμή το θελήσουν μπορούν να αλλάξουν στρατόπεδο, αλλά παραμένουν σταθεροί στα ιδανικά και τα πιστεύω τους. Αυτό δε σημαίνει πως μπορεί ο καθένας να τους εξαπατήσει γιατί το ότι επιλέγουν να είναι σωστοί με τους συνανθρώπους τους δε σημαίνει πως δεν βλέπουν τι βρίσκεται απέναντι τους. Και ακριβώς επειδή είναι οι άνθρωποι που έκαναν τη δύσκολη επιλογή είναι και οι άνθρωποι που αν τους προκαλέσεις να παίξουν ένα παιχνίδι είναι και αυτοί που εντέλει θα σου μάθουν πως παίζεται.

Δέσποινα Ζησοπούλου