Ανεκτίμητες αξίες!

 Θυμάμαι μία συνομιλία που έλαβε κάποτε χώρα. Ήταν σε μία από αυτές τις δύσκολες περιόδους που αντιμετωπίζουμε ανά διαστήματα. Αναφέρομαι σε εκείνες που από τη μία βρίσκεσαι σε μία καθοδική πορεία κι από την άλλη γι' αυτόν ακριβώς το λόγο είσαι ένα βήμα πριν ανοίξεις φτερά. Μεταξύ άλλων, λοιπόν, λέχθηκε για κάποιο άτομο πως ήταν απορίας άξιον ότι διατηρούσε την καλή του διάθεση και δεν παραπονιόταν ενώ δεν είχε "τίποτα" στη ζωή του.

 Με είχε προβληματίσει λιγάκι το πώς ορίζεται το "τίποτα". Δύο ζευγάρια μάτια μπορεί να εστιάζουν προς το ίδιο σημείο αλλά να αντιλαμβάνονται διαφορετικά την εικόνα που εκτυλίσσεται μπροστά τους. 

 Βαθιά μου πεποίθηση είναι πως η ζωή έχει το δικό της τρόπο να αποδίδει δικαιοσύνη και να τα εξισορροπεί έτσι ώστε όλοι να παίρνουν μία γεύση από όλες τις πτυχές της. Θα έρθουν οι δυσκολίες αλλά κάπου στο δρόμο θα σε ανταμώσουν και οι ευκολίες. Πιο σημαντικό, όμως, είναι πως όταν διασταυρωθείς με τις πρώτες η ζωή θα σε έχει ήδη εφοδιάσει με κάποιο από τα ανεκτίμητα δώρα της για να μπορέσεις να τις αντιμετωπίσεις. Η οικογένεια, ο σύντροφος, τα παιδιά σου, οι φίλοι, η υγεία, το κατοικίδιο, το επάγγελμα σου είναι μερικά μόνο από αυτά τα πολύτιμα δώρα της. Λογίζονται όλα αυτά ως "τίποτα"; Κάθε ένα τους ξεχωριστά είναι μοναδικό και κάθε ένα από αυτά που έχεις μπορεί να είναι ο κρυμμένος θησαυρός που στερείται κάποιος άλλος και αποτελεί αιτία της λύπης του.

 Σίγουρα, υπάρχουν περίοδοι που βαλτώνουμε και μέσα στη γενικότερη θολούρα μας φαντάζουν σα βουνά ακόμη και οι πεδιάδες, ενώ θα μπορούσαμε να τις καλλιεργήσουμε και εντέλει να ωφεληθούμε από δαύτες. Κοινώς, όταν δεν μπορεί να αλλάξει μία κατάσταση ίσως πρέπει να αλλάξουμε εμείς τον τρόπο που την διαχειριζόμαστε. Είναι αρκετά εύκολο να καταθέσουμε τα όπλα, αλλά είναι πιο παλικαρίσιο να τα χρησιμοποιήσουμε! 

 Δέσποινα Ζησοπούλου