Καληνυχτίζοντας την καλημέρα!

 Κρατάει χρόνια αυτή η συνήθεια! Από μικρά παιδιά ακόμα συνηθίσαμε να μας βάζουν για ύπνο έχοντας την απαίτηση να μας σκεπάσουν, να μας διηγηθούν μια ιστορία, να μας πουν ένα τραγουδάκι, να μετρήσουν μαζί μας προβατάκια ή ότι άλλο διέθεταν από τη γκάμα του ζωικού βασιλείου και γενικότερα οτιδήποτε μπορούσαμε να σκαρφιστούμε ώστε να χρονοτριβίσουμε και να παραμείνουμε περισσότερες ώρες ξύπνιοι. Τώρα το γιατί μεγαλώνοντας γύρισε ο εσωτερικός μας διακόπτης και προσπαθούμε να διεκδικήσουμε όσες περισσότερες ώρες ύπνου μπορούμε, είναι άλλη ιστορία. 

 Έτσι, λοιπόν, μάθαμε και εθιστήκαμε σε αυτή τη γλυκιά τελετουργία της καληνύχτας, με αποτέλεσμα να υπάρχουν περιπτώσεις που ένεκα της απουσίας της αυτόματα να αποδυναμώνεται και η επήρεια του ύπνου. Με τα χρόνια μεγαλώσαμε και αποκτήσαμε την πολυπόθητη ανεξαρτησία μας αλλά έλα που κάποιες συνήθειες παραμένουν καρτερικά αποτυπωμένες στο υποσυνείδητο μας και αργά ή γρήγορα τρυπώνουν και διεκδικούν τη θέση τους στο συνειδητό μας. Ας μη ξεχνάμε πως οι τωρινοί ενήλικες δεν παύουν να είναι εκείνα τα αλλοτινά πιτσιρίκια που περίμεναν πεισματικά να τραβήξουν την προσοχή των αγαπημένων τους λίγο πριν την ώρα της ανάπαυσης τους.

 Δεν αποτελεί επομένως ιδιαίτερη έκπληξη όταν κάποιοι από αυτούς έρχονται μετά από χρόνια να αποζητήσουν αυτή την καληνύχτα των παιδικών τους χρόνων. Δεν την ζητάνε από τον καθένα γιατί ξέρουν πως δεν μπορεί να τους την προσφέρει ο καθένας. Συνήθως επιλέγουν ενστικτωδώς κάποιο άτομο στο οποίο επιτρέπουν να φανεί η ευάλωτη πλευρά τους. Γιατί η ώρα της καληνύχτας είναι η ώρα που βάζουμε τις άμυνες μας για ύπνο και μένοντας έτσι άοπλοι αποκαλύπτουμε την γαλήνια και "αμακιγιάριστη" πλευρά του εαυτού μας. Με αυτό τον τρόπο του παραχωρούν κατ' επιλογή μια εξουσία επάνω τους. Μια εξουσία που αν το άλλο άτομο δε φανεί αντάξιο της εμπιστοσύνης τους έτσι όπως του την παραχώρησαν έτσι και θα την εξαφανίσουν από προσώπου γης. 

 Και οι πιο σκληροί από εμάς έχουν την ανάγκη να αφεθούν, ακόμη κι αν τους είναι δύσκολο να το παραδεχτούν γιατί σε κάποια κλειστά μυαλά αυτό υποδεικνύεται ως αδυναμία. Δύναμη είναι! Θέλει δύναμη να τολμάς να στέκεσαι απέναντι στον άλλο άοπλος και ανέτοιμος να καθορίσεις τη συνέχεια, αγνοώντας αν θα σε χαϊδέψει ή θα σε πληγώσει. Είναι ρίσκο αλλά ανήκει στην κατηγορία εκείνων που σου κοστίζουν περισσότερο αν δεν τα δοκιμάσεις. 

 Τις χρειαζόμαστε λοιπόν τις καληνύχτες αλλά ακόμη περισσότερο κι από αυτές χρειαζόμαστε τις καλημέρες. Αυτές που ακούγονται από το ίδιο στόμα που λίγες ώρες νωρίτερα μας καληνυχτούσε. Εκεί αξίζει να αφεθείς. Οι ημιτελείς καταστάσεις αφήνουν ανθρώπους με ημιτελή συναισθήματα που είναι εύκολο να γείρουν με ένα φύσημα του αγέρα. Το να αρχίζεις και να τελειώνεις τη μέρα σου με τον ίδιο άνθρωπο που επέλεξες να βρίσκεται δίπλα σου σε ολοκληρώνει και σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι στον στίβο της καθημερινότητας!

Δέσποινα Ζησοπούλου