Ανεργία: Προσοχή επικίνδυνη στροφή!

Ανεργία! Ένα φαινόμενο που πλήττει τη μεγαλύτερη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, επιχειρήσεις, νέους, οικογένειες. Νέοι ψάχνουν για ένα καλύτερο αύριο αλλά βλέποντάς το να χάνεται, χάνονται και όλα τα όνειρα τους. Τι γίνεται όμως όταν βλέπεις μέσα στο μεγάλο πρόβλημα που ονομάζεται ανεργία,  να αναπτύσσονται φαινόμενα απάτης και εκμετάλλευσης ακόμα και από φορείς που προασπίζονται την μείωση της; Όταν νέα παιδιά τρέχουν όλη μέρα με την ελπίδα να βρουν μια δουλειά για να βγάλουν τα προς το ζην και την ίδια ώρα κάποιοι ''μεγάλοι'' επιχειρηματίες στήνουν απάτες για να μπορέσουν να φουσκώσουν και άλλο τις τσέπες τους; Όταν συνειδητοποιείς ότι ακόμα και μια μικροεπιχείρηση εκμεταλλεύεται την ανάγκη του άλλου, τότε καταλαβαίνεις πόσο πιο εύκολο είναι να το κάνει μια μεγαλύτερη. Τότε φτάνει στο μυαλό σου η σκέψη πως κάποιοι εκεί έξω σε βλέπουν σαν ένα πιόνι και θυμώνεις. Θυμώνεις και πονάς, το δεύτερο είναι κάτι με το οποίο βασανίζεσαι καθημερινά και παλεύεις. Νιώθεις ότι σε κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια σου και εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό. Η οργή ξεχειλίζει, μετά κατευνάζει και πάλι από την αρχή. 

Μάλλον λίγοι άνθρωποι έχουμε αντέξει ακόμη στο σκοινί της αξιοπρέπειας και της ηθικής. Τα  λόγια είναι πολύ λίγα να εκφράσουν τον πόνο της ψυχής. Λίγες αξίες έχουν μείνει στους ανθρώπους και όταν τις βλέπεις και αυτές να πηδάνε μία μία σαν τις Σουλιώτισσες, τότε καταλαβαίνεις πώς ο άνθρωπος για να επιβιώσει, ο ίδιος και το εγώ του, μπορεί να κάνει τα πάντα. Μεγαλώνεις απότομα και βλέπεις την σκληρή πλευρά της κοινωνίας που λειτουργεί σαν αρπακτικό και  πυροδοτεί τον ατομικισμό. 

Μία σκέψη υπάρχει και θα υπάρχει πάντα στο μυαλό μου: Άραγε εκείνοι οι άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους επιτυχημένους πατώντας επί πτωμάτων, υπερεκτιμώντας τις δυνατότητές τους, αν κάποια στιγμή βρεθούν στην αντίθετη όχθη θα καταλάβουν πώς ένιωθαν χιλιάδες νέοι ή η ψευτιά και το βρώμικο χρήμα μέσα στους φαινομενικά ''νόμιμους φορείς'' που δρουν και εργάζονται τους έχει αλλοιώσει; Μάλλον όταν νιώσουν τον πόνο των παιδιών τους, ίσως τότε θυμηθούν τις πράξεις τους. Ως τότε όμως εμείς που ακόμα κρατάμε την αισιοδοξία μας θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για ένα αύριο γεμάτο γαλήνη, χωρίς δάκρυα λύπης παρά μόνο χαράς! Η θέληση είναι το ήμισυ του παντός.

Ευαγγελία Μπουρντούβαλου