Απαιτήσεις γονέων παιδεύουσι τέκνα!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδάκι και κάπου εδώ μπαίνει τελεία. Πέρασε και εκείνη η φορά και εκείνος ο καιρός. Αυτό, όμως, είναι κάτι που κωλύονται να αποδεχτούν οι άνθρωποι που ήταν παρόντες όταν κάναμε τα πρώτα μας βήματα και όταν βιώναμε το καθετί πλέον συνηθισμένο ως αλλοτινό πρωτόγνωρο. Κι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι άλλοι από τους αγαπημένους μας γονείς.

Ο γονέας, υπό φυσιολογικές συνθήκες, είναι ο άνθρωπος στον οποίο μπορεί να στραφεί και να στηριχτεί το κάθε ηλικίας παιδί του σε εύκολες και δύσκολες στιγμές. Όμως, αυτό που δεν έχει ειπωθεί φανερά κι όμως ισχύει σχεδόν απαρέγκλιτα είναι πως όταν ανατίθεται σε κάποιον να επωμιστεί το βάρος κάποιου άλλου (υποχρέωση) αυτομάτως του παρέχεται και το ελεύθερο να πει είτε ακόμη χειρότερα να επιβάλλει τη γνώμη/θέληση του (δικαίωμα). Το θέμα, λοιπόν, είναι πως όσο κι αν κάποιος αγαπάει την οικογένεια του κι επιδιώκει να διατηρεί την ύπαρξη αρμονικών σχέσεων ανάμεσα τους, αρκετά συχνά υπάρχει ένα κομβικό σημείο σύγκρουσης: όταν ο ίδιος έχει επιλέξει πως θέλει να πορεύεται ως προσωπικότητα αλλά αυτή του η επιλογή διαφέρει από ότι έχει εκείνη κατά νου για το άτομο του γι' αυτό και προσπαθεί να τον καθορίσει σύμφωνα με τα δικά της μέτρα και σταθμά.

Όπως προανέφερα, οι γονείς είναι οι άνθρωποι που αρχικά μας προτρέπουν να κάνουμε τα πρώτα μας βήματα, αλλά όλα τα επόμενα μονοπάτια καλούμαστε να τα βαδίσουμε μόνοι μας. Και μπορεί ως άτομα που ενδιαφέρονται για την ευημερία μας να προσπαθούν να μας νουθετήσουν προς όφελος μας ή να έχουν κάποια όνειρα για εμάς, όμως σημασία έχει τι θεωρούμε εμείς οι ίδιοι ότι είναι ωφελιμότερο για εμάς και τον χαρακτήρα μας και ποια είναι τα δικά μας όνειρα! Πολλές φορές λησμονούν άθελα τους πως όποια αλλαγή επιθυμούν μπορούν να την εφαρμόσουν στον εαυτό τους γιατί γι' αυτόν και μόνο αυτόν είναι υπεύθυνοι. Όσον αφορά τη ζωή των τέκνων τους καλό θα ήταν να παραμένουν στο συμβουλευτικό ρόλο και να μην αποτολμούν επιβλητικές ή απαγορευτικές παρεμβολές. Διότι ως γνωστόν, όποιος φέρει την επιλογή φέρει και την αντίστοιχη ευθύνη της συνέπειας της. Όμως, όποια κι αν είναι η επιλογή ενός γονέα για το παιδί του, η συνέπεια της όποιας πράξης θα βαρύνει το ίδιο.

Πραγματικά, δεν ξέρω τι έχει μεγαλύτερη αξία από το να μπορεί ο καθένας να ορίζει το ποιος είναι και να πράττει κατά δική του βούληση. Δηλαδή τι απαιτήσεις μπορεί να έχει κάποιος από όλους τους υπόλοιπους συνανθρώπους του αν οι άνθρωποι που τον ξέρουν περισσότερο από τον καθένα δεν υπολογίζουν τα θέλω του;

Είναι θεμιτό να γίνει κατανοητό πως μπορεί αυτοί οι άνθρωποι να μας ανάθρεψαν, και τους ευχαριστούμε για αυτό, αλλά από εκεί και πέρα όσο κι αν τους αγαπάμε δε γίνεται να προσδιοριζόμαστε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση τους ούτε και να διατελούμε τις αποφάσεις που λαμβάνουν εκ μέρους μας. Οι μόνοι που έχουν αυτήν την  υποχρέωση και δικαίωμα είμαστε εμείς! Εμείς ξέρουμε ποιοι θέλουμε να είμαστε και σε αυτό δεν χωρούν σωστά και λάθη. Αν θεωρείται λάθος το να είσαι ο εαυτός σου, τότε ποιο είναι το σωστό; Να προσποιείσαι κάτι που δεν είσαι ή να κάνεις κάτι που δε σε κάνει ευτυχισμένο; Όποιες, λοιπόν, και να είναι οι απαιτήσεις των γονέων μας προτεραιότητα έχουν οι απαιτήσεις που έχουμε εμείς από τον εαυτό μας!

Αν σεβαστούμε εμείς πρώτοι την ταυτότητα μας, που είναι το βασικότερο ζήτημα, αργά ή γρήγορα θα την αποδεχτούν και θα τη σεβαστούν με τη σειρά τους κι όσοι μας νοιάζονται πραγματικά. Και ίσως να προσπαθήσουν να περιορίσουν τις όποιες απαιτήσεις έχουν και είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με την προσωπικότητα μας.

Δέσποινα Ζησοπούλου