Όταν το παιδί πάψει να γελάει...

                                    

Τι γίνεται όταν τα παιδικά ματάκια παύουν να λάμπουν; Όταν αυτά τα προσωπάκια, που κοιτάζοντας τα παίρνεις δύναμη, κάποια στιγμή παγώσουν και σκοτεινιάσουν; Δεν χρειάζεται να είσαι γονέας για να δεις την ελπίδα που ακτινοβολούν, όταν όλα στα πρώτα τους χρόνια κυλούν όμορφα, όπως αξίζει σε κάθε παιδική ψυχούλα. Χρειάζεται να είσαι άνθρωπος, δεκτικός στην αθωότητα που πηγάζει από αυτά.

‘’Κάποιοι ‘’, ωστόσο, έχουν άλλη άποψη. Και, φυσικά, το κάποιοι μπαίνει σε εισαγωγικά, καθώς μιλάμε για την κακοποίηση, σωματική, ψυχολογική και σεξουαλική που ασκείται σε αυτά από τους ίδιους τους γονείς τους. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι το ετήσιο ποσοστό παιδιών κακοποιημένων και παραμελημένων, σύμφωνα με στοιχεία από ημερίδα του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών(ΕΚΚΕ), σε συνεργασία με τα Παιδικά Χωριά SOS Eλλάδος, ανέρχεται σε 30.000, εκ των οποίων τα 5.000 είναι παιδιά ηλικίας κάτω των 5 ετών.

Υποβάλλονται σε μια διαδικασία άνισης μάχης. Κακοποιούνται και σιωπούν, όχι γιατί θέλουν, αλλά γιατί δεν μπορούν. Γίνονται θύματα και οι άνθρωποι, που τα έφεραν στον κόσμο οι θύτες, χωρίς, ωστόσο, οι ίδιοι να βλέπουν την καταστροφή που επιφέρουν. Μετατρέπουν τα παιδιά τους σε σάκους του box, εκτονώνοντας τα νεύρα μιας δύσκολης καθημερινότητας. Προβαίνουν στην βία, ως τιμωρία, γιατί; Γιατί πιστεύουν ότι είναι λύση. Δεν αναλογίζονται όμως τις συνέπειες.

Τα παιδιά αυτά χάνουν από νωρίς την αθωότητα, την ανεμελιά, την δύναμη να σταθούν στα πόδια τους και να πορευθούν με σταθερό βήμα προς το μέλλον. Τα ψυχολογικά τραύματα είναι πολλά και αβάσταχτα για τα μικρά αυτά πλάσματα, που βιώνουν κάτι τόσο φριχτό, από το οικογενειακό τους περιβάλλον, τη στιγμή που θα έπρεπε να κατακλύζονται από αγάπη, ζεστασιά και μια τεράστια αγκαλιά.

Καθώς μεγαλώνουν, οι άσχημες αναμνήσεις παραμένουν εκεί και βάζουν το λιθαράκι τους, δημιουργώντας άτομα φοβισμένα, αγανακτισμένα και θυμωμένα. Δεν έμαθαν την αγάπη και τους είναι δύσκολο να την καλλιεργήσουν. Αντίθετα, έμαθαν τον πόνο και την μοναξιά. Γιατί, ας μη κρυβόμαστε, η κακοποίηση ενός μικρού παιδιού από την οικογένεια του, αυτομάτως, το κάνει μοναχικό και απροστάτευτο. Μαθαίνοντας, λοιπόν, μέσα στην βία, πολλά, μεγαλώνοντας λειτουργούν με αυτή. Εκφράζουν, ίσως, συναισθήματα και παίρνουν εκδίκηση για την ζωή που τους ‘’στέρησαν‘’. Δεν ακούγεται δραματικό, είναι… Και ως τέτοιο θα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε. Ως έναν πόλεμο κατά των παιδικών δικαιωμάτων.

Τα παιδιά είναι το μέλλον και δεν πρέπει να καταστρέφεται από ανθρώπους, δίχως στοργή. Το πιο θλιβερό είναι ότι πρόκειται για γονείς. Γονείς πνιγμένους από τις δύσκολες εποχές που ζούμε, λόγω της οικονομικής κρίσης, λόγω των καθημερινών απαιτήσεων της οικογένειας και πολλών άλλων παραγόντων, που όμως δεν τους δίνει το δικαίωμα να στερούν το γέλιο, το παιχνίδι και την τρυφερότητα της παιδικής ηλικίας από αυτούς τους μικρούς αγγέλους.

Δεν χρειάζεται να γίνουμε μάρτυρες μιας τόσο άσχημης πραγματικότητας για να ευαισθητοποιηθούμε. Αρκεί να αναλογιστούμε, ο καθένας μόνος του τον πόνο που προξενεί η κακοποίηση παιδιών και να συμβάλουμε, με τον τρόπο μας, στο έργο των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, που στόχο έχουν την ψυχολογική υποστήριξη και την πρόληψη τέτοιον περιστατικών 

Νατάσα Βραχλιώτη
Επιμέλεια εικόνας και ανάρτηση: Κωνσταντίνος Μπαλντίδης

Για καταγγελία τέτοιων περιστατικών μπορείτε να ζητήσετε βοήθεια από την εθνική γραμμή sos του XτΠ 1056